Maciej "Sprawiedliwy" Korwin (Mátyás Corvinus, Mátyás Hunyadi) (urodzony w Koloszwarze (obecnie Kluż-Napoka w Rumunii), 23 lutego 1443 roku, zmarł w Wiedniu, 6 kwietnia 1490 roku) herb
Drugi syn Jana "Przeklętego Janka" Hunyadyego, wojewody siedmiogrodzkiego, regenta Węgier i Erzsébet (Elżbieta) Szilágyi de Horogszeg, córki Bernolta László Szilágyi de Horogszeg.
Regent Węgier od 11 sierpnia 1456 roku do 24 stycznia 1458 roku, król Węgier, król Galicji, król Chorwacji, hrabia de Beszterce jako Maciej I od 24 stycznia 1458 roku do 6 kwietnia 1490 roku, antykról Czech i margrabia Moraw, margrabia Łużyc Górnych i Dolnych, książę Luxemburga od 3 maja 1469 roku do 6 kwietnia 1490 roku, książę na Wodzisławiu Śląskim od 1474 roku do 1490 roku, książę karniowski od 1474 roku do 1490 roku, książę Austrii jako Maciej od 1 czerwca 1485 roku do 6 kwietnia 1490 roku, książę głogowski i ścinawski od 1476 roku do 1480 roku.
1 maja 1461 roku w Budzie poślubił Katarzyna Podiebrad (urodzona w Poděbradach, 11 listopada 1449 roku, zmarła w Budzie, 8 marca 1465), córkę Jerzego z Podiebradów króla Czech i Kunegundy ze Śternberka, córki Oldřicha "Vladislava" ze Śternberka. W Neapolu, 16 września 1476 roku (per procura), na Węgrzech, 13 grudnia 1476 roku (pro futuro) poślubił Beatryczę Trastámara-d'Aragona (urodzona w Castel Nuovo w Neapolu, 14 listopada 1457 roku, zmarła na wyspie Aenaria, 23 września 1508 roku) córkę Ferdynanda I Trastámara-d'Aragona króla neapolitańskiego i Izabelli de Clermont-Lodeve di Tarent, córki Tristana de Clermont-Lodeve di Terent, hrabiego de Capertino.
Po śmierci ojca, który był wcześniej regentem Węgier, został wraz z bratem uwięziony przez stronników Władysława V Habsburga "Pogrobowca" i skazany na śmierć. Wyrok wykonano na jego starszym bracie, Maciej zaś został przewieziony do Pragi, gdzie był przetrzymywany aż do śmierci Władysława "Pogrobowca". Niespodziewanie, w wieku 15 lat został wybrany na króla Węgier, co było zasługą jego wuja, Miháliego Szilágyiego, który osobiście zabiegał o poparcie dla Macieja wśród panów węgierskich. Zgodzili się oni wybrać Macieja mając nadzieję na odegranie u boku młodego i niedoświadczonego króla decydującej roli. Nowy król Czech, Jerzy z Podiebradów uwolnił elekta, mimo to panowanie Korwina rozpoczęło się w trudnej sytuacji. Północ kraju znajdowała się w rękach zbuntowanej szlachty, a zachód i południowy zachód były opanowane przez cesarza Fryderyka III, który rościł sobie prawo do korony węgierskiej po swym habsburskim kuzynie. Młody król nie mógł dokonać uroczystego obrzędu koronacji, ponieważ insygnia królewskie znajdowały się w posiadaniu cesarza. Trudną sytuację Macieja wykorzystywali również możnowładcy, którzy zapewnili sobie obowiązek zwoływania co rok sejmu, stworzenie armii najemnej finansowanej ze skarbu królewskiego i nienakładanie na szlachtę podatków.
W pierwszym okresie panowania, do roku 1470, głównym celem władcy było zapewnienie niepodległości państwa, utrzymanie władzy nad całością terytorium oraz umocnienie podupadłej władzy królewskiej. Próby umocnienia pozycji króla spotkały się jednak z oporem możnowładców, w tym jego wuja, Michała Szilagyi, który przeszedł na stronę Habsburgów i uznał Fryderyka III za króla Węgier. Maciej zdołał jednak przy pomocy wojsk zaciężnych i dawnych stronników ojca oraz dzięki poparciu ze strony miast i średniej szlachty pokonać magnatów i zmusił wojska habsburskie do wycofania się z kraju. W 1463 roku zawarł z cesarzem pokój, na mocy którego Maciej odzyskał insygnia koronacyjne, jednak za cenę zapłaty 80 tys. złotych forintów, orz przyrzekając Habsburgom następstwo na Węgrzech w wypadku braku męskiego potomka.
W drugim okresie rządów Maciej przeprowadził reformy wojska, spraw wewnętrznych, dworu, prawa i systemu monetarnego w celu umocnienia i ustabilizowana władzy centralnej, założył zawodową armię zaciężną, tzw. czarne szeregi (Fekete Sereg). W trzecim okresie rządów Maciej prowadził liczne wojny w celu umocnienia pozycji międzynarodowej Węgier i pokonania Habsburgów, z którymi jego rodzina walczyła o władzę nad Środkową Europą. Po wojnie z Czechami przyłączył do Węgier Śląsk (1464), Łużyce i Morawy (1468-1490), koronował się w Ołomuńcu na króla Czech (1469), a następnie, po walkach z Fryderykiem III, zajął i przyłączył do Węgier Dolną Austrię (1477-1490). Sam Wiedeń zdobył w 1485 roku i przeniósł tam swoją siedzibę. Korwin walczył na arenie dyplomatycznej o koronę cesarską, jednak bez powodzenia, natomiast dopiero w 1464 roku udało mu się dokonać uroczystej koronacji na króla Węgier.
W roku 1471 wybuchł przeciwko królowi bunt magnatów, którego celem było powołanie na tron węgierski królewicza polskiego Kazimierza. Wyprawa 13-letniego Kazimierza z wojskami polskimi utknęła jednak w Nitrze. W 1474 roku w odwecie za zniszczenia dokonane na Węgrzech Górnych przez Pawła Jasieńskiego, poprowadził wyprawę na polską Ruś. Jego stosunki z Polską były nie najlepsze, gdyż dwór polski podważał jego prawo do tronu, wytykając mu brak królewskiego pochodzenia. Ponadto Kazimierz IV Jagiellończyk, jako szwagier Władysława "Pogrobowca", rościł sobie pretensje do korony węgierskiej. W 1477 roku Maciej objął protektorat nad Zakonem Krzyżackim i przyrzekł mu poparcie na wypadek wojny z Polską, jednak 2 kwietnia 1479 roku podpisał w Budzie porozumienie z królem Kazimierzem IV Jagiellończykiem. Korwin rywalizował także o tron czeski z Władysławem Jagiellończykiem.
Władzę nad Śląskiem sprawował od 1474 roku. Od 18 stycznia 1475 roku przybył do Świdnicy wraz z 1400 jeźdźcami i 2000 piechoty. Potwierdził miastu wszystkie przywileje. Jego pobyt trwał do 2 lutego.
Zmarł w 1490 roku, pochowany został w królewskiej nekropolii w Białogrodzie (węg. Székesfehérvár) na Węgrzech.
Za jego panowania Węgry znalazły się u szczytu potęgi. Król był człowiekiem wszechstronnie wykształconym, najpierw był uczniem Jana Vitéza, później Grzegorza z Sanoka. Miał łatwość uczenia się języków, wedle tradycji służył ojcu jako tłumacz. Znał łacinę, język francuski, włoski i niemiecki. Król studiował we Włoszech, zainspirowany ideami renesansu wprowadzał jego osiągnięcia na Węgrzech, był w kontaktach listownych z pierwszymi uczonymi włoskimi. Znany był jako mecenas sztuki, nauki i kultury. Założył Universitas Istropolitana (uniwersytet w Bratysławie, wówczas Pozsóny, 1465), drukarnię w Budzie (1472) oraz słynną, renesansową bibliotekę zwaną od jego przydomka Corvinianą.
Przydomek "Korwin" pochodzi od herbu, na którym umieszczony był kruk (łac. corvus).
Miał jedno nieślubne dziecko (z Barbarą Edelpeck, mieszczanką z Wrocławia), syna: Jana Korwina (żył w latach 1473-1504), książę głogowskiego w latach 1488-1490, opawskiego w latach 1491-1501 i sławońskiego w latach 1491-1504.
Żródła:
Maciej Korwin w "Wikipedii"
Maciej Korwin w "Księstwo Świdnicko-Jaworskie"